มาทำความรู้จักกันหน่อย :)

WiNutcha-On-The-Go

สวัสดีทุกท่านและขอบคุณที่แวะเวียนเข้ามาอ่าน blog ส่วนตัวที่ไม่ส่วนตัวของ วิณัชชา กันนะคะ เรามาทำความรู้จักกันก่อนว่า วิณัชชาคนนี้คือใคร เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น มาสร้างความคุ้นเคยกันหน่อย ทำความรู้จักกันทีละนิด เราจะได้รู้สึกไม่เขินอายกัน และจะยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นถ้าเราอยากจะรู้จักกันไปนานๆ

วิณัชชา เกิดที่อำเภอ ชุมแสง จังหวัด นครสวรรค์ เป็นเด็กต่างจังหวัดที่มีเชื้อสายไทยผสมจีนแบบเสี้ยวเล็กๆ โดยเติบโตมาจากการเลีี้ยงดูของก๋งและย่าตั้งแต่ตัวแดงๆ จนโตเป็นสาววัยรุ่น พ่อและแม่ต้องเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯ เพื่อส่งเงินมาให้ลูกๆ ได้ใช้กินอยู่และเรียนหนังสือ นี้เป็นชีวิตของคนไทยฐานะยากจนที่พ่อแม่มีหน้าที่หาเงินมาจุนเจือครอบครัวและให้ลูกๆ เติบโตมากับการเลี้ยงดูของปู่ย่าตายาย

พออายุได้ 15 ปี พ่อและแม่เริ่มมีฐานะการเงินที่ดีขึ้น ก็เลยอยากให้ลูกสาวมีชีวิตการเรียนและอนาคตที่ดีขึ้นกว่าการอยู่ต่างจังหวัด และตัวเราเองก็อยากจะอยู่ใกล้พ่อใกล้แม่มากขึ้น ถึงจะมาอยู่ตอนที่เราโตเป็นวัยรุ่นแล้วก็ตาม ความรู้สึกว่าอยู่ใกล้พ่อแม่ก็เป็นสิ่งที่ดีกว่า

การมาเรียนที่กรุงเทพฯ จริงๆ ก็เหมือนการได้เปิดหูเปิดตามากกว่า แต่ถ้าเทียบกับเรื่องเรียนทางวิชาการ คิดว่าเด็กต่างจังหวัดเค้ามีความมุ่งมั่นมากกว่าเรา ตัววิณัชชาไม่ค่อยจะมีความพยายามที่จะสอบเอ็นทรานซ์ให้ติดมหาวิทยาลัยเท่าไหร่นัก เพราะใจคิดว่ายังไงก็สู้คนอื่นไม่ได้หรอก

ตอนเรียนมัธยมปลายเรียนสายวิทย์-คณิต ไม่เคยชอบเลยนะ แต่เรียนตามที่แม่อยากให้เรียน เพราะสมัยนั้น เรียนวิทย์ - คณิต มีทางเลือกในมหาวิทยาลัยมากกว่า แต่เราอยากจะเรียนภาษาอังกฤษใจจะขาด รู้ว่ายังไงก็คงไปไม่รอดกับสายวิทย์ ก็เลยมุ่งมั่นว่าถ้าจบ ม. 6 จะไปเรียนสาขาที่เกี่ยวกับภาษาอังกฤษ ด้วยความตั้งใจจริงก็เลยได้โควต้า ภาษาอังกฤษธุรกิจ ที่ ราชภัฏสวนดุสิต ตอนปีการศึกษา 2542

เรียนจบมาก็พยายามหางานที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษในการทำงาน เพราะคิดว่าภาษาอังกฤษสำคัญและทำให้เราได้เงินเดือนสูงขึ้น และมันก็จริง มันเป็นแต้มต่อให้ตัวเรา สิ่งที่เราภูมิใจในตัวเองก็คือ การที่เราสื่อสารภาษาอังกฤษได้ค่อนข้างดีแต่อาจจะไม่ใช่ระดับเชี่ยวชาญโดยการฝึกและเรียนรู้ในประเทศไทย ไม่เคยไปเรียนเสริมที่เมืองนอก เกิดจากความตั้งใจมุ่งมั่นของตัวเอง และเป็นคนไม่กลัวที่จะพูดกับคนต่างชาติ ถึงจะพูดผิดพูดถูกขอให้ได้พูดเถอะ ไม่มีอายจ้ะ

ทำงานในกรุงเทพฯ ถึงอายุ 32 ก็รู้สึกว่ากรุงเทพฯ ไม่ใช่ที่สำหรับเราแน่นอน ด้วยปัจจัยหลายๆ อย่างทำให้เรารู้ว่า อยู่ไปก็คงไม่เจริญเติบโต แต่อาจจะมีหนี้ท่วมหัวแทน ก็เลยคิดว่าควรจะเอาตัวเองออกจากกรุงเทพฯ แต่เราจะไปไหนดีหละ บุญพาวาสนาส่ง ได้มาอยู่เกาะพะงัน จังหวัด สุราษฏร์ธานี ชีวิตของวิณัชชาก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย อยากรู้ว่าชีวิตที่ไม่เหมือนเดิมเป็นยังไง รอติดตามตอนต่อไปนะคะ รับรองแซ่บแน่นอน